و من خطبة له عليه‌السلام و تشتمل على قدم الخالق و عظم مخلوقاته و يختمها بالوعظ
90 و از خطبه‌هاى آن حضرت است

اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلْمَعْرُوفِ مِنْ غَيْرِ رُؤْيَةٍ
سپاس خداى را كه شناخته است، بى آنكه ديده شود

وَ اَلْخَالِقِ مِنْ غَيْرِ رَوِيَّةٍ
و آفريننده است، بى‌آنكه انديشه‌اى به كار برد

اَلَّذِي لَمْ يَزَلْ قَائِماً دَائِماً
بود، و كار جهان را اداره مى‌نمود ،

إِذْ لاَ سَمَاءٌ ذَاتُ أَبْرَاجٍ
هنگامى كه نه از آسمان نشانى بود، و نه از ستارگان

وَ لاَ حُجُبٌ ذَاتُ إِرْتَاجٍ
نه از فلك توى بر توى، كه در شدن در آن نتوان .

وَ لاَ لَيْلٌ دَاجٍ
نه شبى تيره‌فام

وَ لاَ بَحْرٌ سَاجٍ
نه دريايى آرام

وَ لاَ جَبَلٌ ذُو فِجَاجٍ
نه كوهى با راههاى گشاده

وَ لاَ فَجٌّ ذُو اِعْوِجَاجٍ
و نه درّه‌اى پيچ و خم در آن افتاده

وَ لاَ أَرْضٌ ذَاتُ مِهَادٍ
نه زمينى گسترنده ،

وَ لاَ خَلْقٌ ذُو اِعْتِمَادٍ
و نه آفريده‌اى بر روى آن رونده .

ذَلِكَ مُبْتَدِعُ اَلْخَلْقِ وَ وَارِثُهُ
او پديد آرندۀ آفريدگان، و وارث همگان است

وَ إِلَهُ اَلْخَلْقِ وَ رَازِقُهُ
خداى آنان، و روزى دهندۀ ايشان است

وَ اَلشَّمْسُ وَ اَلْقَمَرُ دَائِبَانِ فِي مَرْضَاتِهِ
آفتاب و ماه به رضاى او گردانند

يُبْلِيَانِ كُلَّ جَدِيدٍ
و هر تازه‌اى را كهنه مى‌گردانند

وَ يُقَرِّبَانِ كُلَّ بَعِيدٍ
و هر دورى را با نزديك مى‌رسانند

قَسَمَ أَرْزَاقَهُمْ
روزى آنان را قسمت كرد

وَ أَحْصَى آثَارَهُمْ وَ أَعْمَالَهُمْ
و كردار و رفتارشان بر شمرد: از نفسها كه زنند

وَ عَدَدَ أَنْفُسِهِمْ

وَ خَائِنَةَ أَعْيُنِهِمْ
و نگاههاى دزديده كه كنند

وَ مَا تُخْفِي صُدُورُهُمْ مِنَ اَلضَّمِيرِ
و رازهايى كه در سينه‌ها پنهان دارند

وَ مُسْتَقَرَّهُمْ وَ مُسْتَوْدَعَهُمْ مِنَ اَلْأَرْحَامِ
و جايگاه آنان در زهدانهاى مادران

وَ اَلظُّهُورِ إِلَى أَنْ تَتَنَاهَى بِهِمُ اَلْغَايَاتُ
و يا پشت پدران، تا آن گاه كه عمرشان سر رسد، و اجلشان در رسد

هُوَ اَلَّذِي اِشْتَدَّتْ نِقْمَتُهُ عَلَى أَعْدَائِهِ فِي سَعَةِ رَحْمَتِهِ
خدايى كه كيفر او بر دشمنانش سخت است، در عين رحمت او برايشان ،

وَ اِتَّسَعَتْ رَحْمَتُهُ لِأَوْلِيَائِهِ فِي شِدَّةِ نِقْمَتِهِ
و رحمت او فراگير دوستان است، در حال سختگيرى او بر آنان .

قَاهِرُ مَنْ عَازَّهُ
هر كه بر او چيرگى جويد، مقهورش سازد

وَ مُدَمِّرُ مَنْ شَاقَّهُ
و هر كه با او دشمنى ورزد، به هلاكتش در اندازد

وَ مُذِلُّ مَنْ نَاوَاهُ
هر كه با او كينه ورزد، خوارش سازد و تيره روز است

وَ غَالِبُ مَنْ عَادَاهُ
و هر كه او را دشمن گيرد، خدا بر او پيروز است

مَنْ تَوَكَّلَ عَلَيْهِ كَفَاهُ
آن را كه بر وى توكّل كرد بسنده است

وَ مَنْ سَأَلَهُ أَعْطَاهُ
و آن را كه از او خواست، دهنده

وَ مَنْ أَقْرَضَهُ قَضَاهُ
و آن كه از او وام گرفت، وامش را گزارنده ،

وَ مَنْ شَكَرَهُ جَزَاهُ
و هر كه او را سپاس دارد، جزا دهنده

عِبَادَ اَللَّهِ
بندگان خدا

زِنُوا أَنْفُسَكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ تُوزَنُوا
كردار و گفتار خود را بسنجيد، پيش از آنكه آن را بسنجند

وَ حَاسِبُوهَا مِنْ قَبْلِ أَنْ تُحَاسَبُوا
و حساب نفس خويش را برسيد پيش از آنكه به حسابتان برسند

وَ تَنَفَّسُوا قَبْلَ ضِيقِ اَلْخِنَاقِ
فرصت را غنيمت دانيد پيش از آنكه مرگ گلويتان را بگيرد و نفس كشيدن نتوانيد

وَ اِنْقَادُوا قَبْلَ عُنْفِ اَلسِّيَاقِ
رام و گردن نهاده به راه راست رويد پيش از آنكه به سختى رانده شويد

وَ اِعْلَمُوا أَنَّهُ مَنْ لَمْ يُعَنْ عَلَى نَفْسِهِ حَتَّى يَكُونَ لَهُ مِنْهَا وَاعِظٌ وَ زَاجِرٌ
و بدانيد آن كس كه نتواند خود را پند دهد تا از گناه باز دارد

لَمْ يَكُنْ لَهُ مِنْ غَيْرِهَا لاَ زَاجِرٌ وَ لاَ وَاعِظٌ
ديگرى را نيابد تا اين كار را براى او به جاى آرد

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir