و من كلام له عليه‌السلام قاله لأصحابه في ساحة الحرب بصفين
123 و از سخنان آن حضرت است كه در ميدان نبرد به ياران خود فرمود

وَ أَيُّ اِمْرِئٍ مِنْكُمْ أَحَسَّ مِنْ نَفْسِهِ رَبَاطَةَ جَأْشٍ عِنْدَ اَللِّقَاءِ
هر يك از شما كه هنگام برخورد با دشمن در خود دلاورى ديد

وَ رَأَى مِنْ أَحَدٍ مِنْ إِخْوَانِهِ فَشَلاً
و از يكى از برادرانش بد دلى

فَلْيَذُبَّ عَنْ أَخِيهِ بِفَضْلِ نَجْدَتِهِ اَلَّتِي فُضِّلَ بِهَا عَلَيْهِ كَمَا يَذُبُّ عَنْ نَفْسِهِ
بايد برادر خود را از دشمنانش نگاهدارد، به خاطر فضيلت دليرى كه بر او دارد. و به دفاع از او برآيد، آن چنانكه خود را مى‌پايد

فَلَوْ شَاءَ اَللَّهُ لَجَعَلَهُ مِثْلَهُ
پس اگر خدا خواست او را همچون وى دلير نمايد

إِنَّ اَلْمَوْتَ طَالِبٌ حَثِيثٌ لاَ يَفُوتُهُ اَلْمُقِيمُ
همانا، مرگ طالبى شتابنده است، و آن كس كه برجاى است، از دستش نرود

وَ لاَ يُعْجِزُهُ اَلْهَارِبُ
و آن كه گريزنده است از آن نرهد

إِنَّ أَكْرَمَ اَلْمَوْتِ اَلْقَتْلُ
همانا، گراميترين مرگ‌ها كشته شدن در راه خدا است .

وَ اَلَّذِي نَفْسُ اِبْنِ أَبِي طَالِبٍ بِيَدِهِ لَأَلْفُ ضَرْبَةٍ بِالسَّيْفِ أَهْوَنُ عَلَيَّ مِنْ مِيتَةٍ عَلَى اَلْفِرَاشِ فِي غَيْرِ طَاعَةِ اَللَّهِ
بدان كس كه جان پسر ابو طالب در دست او است، هزار مرتبه ضربت شمشير خوردن بر من آسانتر است، تا در بستر مردن

و منه وَ كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَيْكُمْ تَكِشُّونَ كَشِيشَ اَلضِّبَابِ
از اين سخنان است گويى شما را مى‌نگرم، صفير زنان و در حال فرار، چون گله‌اى از سوسمار كه مى‌خزند و تنشان به هم مى‌سايد، و آوايى نرم از آن برمى‌آيد .

لاَ تَأْخُذُونَ حَقّاً وَ لاَ تَمْنَعُونَ ضَيْماً
نه حقّى را مى‌گيريد و نه ستمى را باز مى‌داريد

قَدْ خُلِّيتُمْ وَ اَلطَّرِيقَ
اينك شماييد و راهى كه پيش روى داريد

فَالنَّجَاةُ لِلْمُقْتَحِمِ
رهايى از آن كسى است كه خود را به خطر افكند

وَ اَلْهَلَكَةُ لِلْمُتَلَوِّمِ
و تباهى از آنكه در كار درنگ كند