و من كلام له عليه‌السلام لما عوتب على التسوية في العطاء
126 و از سخنان آن حضرت است چون بر او خرده گرفتند كه چرا بيت المال را مساوى بخشيده است

أَ تَأْمُرُونِّي أَنْ أَطْلُبَ اَلنَّصْرَ بِالْجَوْرِ فِيمَنْ وُلِّيتُ عَلَيْهِ
مرا فرمان مى‌دهيد تا پيروزى را بجويم به ستم كردن در بارۀ آن كه والى اويم

وَ اَللَّهِ لاَ أَطُورُ بِهِ مَا سَمَرَ سَمِيرٌ
به خدا كه، نپذيرم تا جهان سرآيد ،

وَ مَا أَمَّ نَجْمٌ فِي اَلسَّمَاءِ نَجْماً
و ستاره‌اى در آسمان پى ستاره‌اى برآيد

لَوْ كَانَ اَلْمَالُ لِي لَسَوَّيْتُ بَيْنَهُمْ
اگر مال از آن من بود، همگان را برابر مى‌داشتم

فَكَيْفَ وَ إِنَّمَا اَلْمَالُ مَالُ اَللَّهِ
كه چنين تقسيم سزا است تا چه رسد كه مال، مال خدا است

أَلاَ وَ إِنَّ إِعْطَاءَ اَلْمَالِ فِي غَيْرِ حَقِّهِ تَبْذِيرٌ وَ إِسْرَافٌ
بدانيد كه بخشيدن مال به كسى كه مستحق آن نيست، با تبذير، و اسراف يكى است

وَ هُوَ يَرْفَعُ صَاحِبَهُ فِي اَلدُّنْيَا وَ يَضَعُهُ فِي اَلْآخِرَةِ
قدر بخشنده را در دنيا بالا برد و در آخرت فرود آرد

وَ يُكْرِمُهُ فِي اَلنَّاسِ وَ يُهِينُهُ عِنْدَ اَللَّهِ
او را در ديدۀ مردمان گرامى كند، و نزد خدا خوار گرداند

وَ لَمْ يَضَعِ اِمْرُؤٌ مَالَهُ فِي غَيْرِ حَقِّهِ وَ لاَ عِنْدَ غَيْرِ أَهْلِهِ إِلاَّ حَرَمَهُ اَللَّهُ شُكْرَهُمْ
هيچ كس مال خود را آنجا كه نبايد نداد، و به نامستحق نبخشود، جز آنكه خدا او را از سپاس آنان محروم فرمود

وَ كَانَ لِغَيْرِهِ وُدُّهُمْ
و دوستيشان از آن ديگرى بود

فَإِنْ زَلَّتْ بِهِ اَلنَّعْلُ يَوْماً فَاحْتَاجَ إِلَى مَعُونَتِهِمْ فَشَرُّ خَلِيلٍ وَ أَلْأَمُ خَدِينٍ
پس اگر روزى پاى او لغزيد، و به يارى آنان نيازمند گرديد، در ديدۀ ايشان بدترين يار است و لئيم‌ترين دوستدار