و من كلام له عليه‌السلام لبعض أصحابه و قد سأله كيف دفعكم قومكم عن هذا المقام و أنتم أحق به فقال
162 و از سخنان آن حضرت است يكى از ياران او پرسيد: «چگونه مردم شما، شما را از اين مقام بازداشتند، و شما بدان سزاوارتر بوديد؟» فرمود:

يَا أَخَا بَنِي أَسَدٍ إِنَّكَ لَقَلِقُ اَلْوَضِينِ
برادر اسدى! نااستوارى

تُرْسِلُ فِي غَيْرِ سَدَدٍ
و ناسنجيده گفتار

وَ لَكَ بَعْدُ ذِمَامَةُ اَلصِّهْرِ وَ حَقُّ اَلْمَسْأَلَةِ
ليكن تو را حقّ‌ خويشاوندى است و پرسش، و آگاهى خواستن و كسب دانش

وَ قَدِ اِسْتَعْلَمْتَ فَاعْلَمْ
پرسيدى، پس بدان

أَمَّا اَلاِسْتِبْدَادُ عَلَيْنَا بِهَذَا اَلْمَقَامِ وَ نَحْنُ اَلْأَعْلَوْنَ نَسَباً وَ اَلْأَشَدُّونَ بِرَسُولِ اَللَّهِ صلى‌الله‌عليه‌وآله نَوْطاً
كه خود سرانه خلافت را عهده‌دار شدن، و ما را كه نسب برتر است و پيوند با رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله) استوارتر، به حساب نياوردن، خودخواهى بود

فَإِنَّهَا كَانَتْ أَثَرَةً شَحَّتْ عَلَيْهَا نُفُوسُ قَوْمٍ وَ سَخَتْ عَنْهَا نُفُوسُ آخَرِينَ
گروهى بخيلانه به كرسى خلافت چسبيدند، و گروهى سخاوتمندانه از آن چشم پوشيدند ،

وَ اَلْحَكَمُ اَللَّهُ وَ اَلْمَعُودُ إِلَيْهِ اَلْقِيَامَةُ
و داور خداست و بازگشتگاه روز جزاست

وَ دَعْ عَنْكَ نَهْباً صِيحَ فِي حَجَرَاتِهِ
اين سخن بگذار

وَ لَكِنْ حَدِيثاً مَا حَدِيثُ اَلرَّوَاحِلِ
«و از غارتى كه بانگ آن در گوشه و كنار برخاست گفتگو به ميان آر.»

وَ هَلُمَّ اَلْخَطْبَ فِي اِبْنِ أَبِي سُفْيَانَ
بيا و داستان پسر ابو سفيان را به ياد آر، و شگفتى آن چنان كار

فَلَقَدْ أَضْحَكَنِي اَلدَّهْرُ بَعْدَ إِبْكَائِهِ
روزگار مرا به خنده آورد، از آن پس كه گريانم كرد

وَ لاَ غَرْوَ وَ اَللَّهِ فَيَا لَهُ خَطْباً يَسْتَفْرِغُ اَلْعَجَبَ وَ يُكْثِرُ اَلْأَوَدَ
و به خدا سوگند كه جاى شگفتى نيست كه كار از بس عجيب مى‌نمايد شگفتى را مى‌زدايد، و كجى و ناراستى مى‌افزايد

حَاوَلَ اَلْقَوْمُ إِطْفَاءَ نُورِ اَللَّهِ مِنْ مِصْبَاحِهِ وَ سَدَّ فَوَّارِهِ مِنْ يَنْبُوعِهِ
مردم خواستند نور خدا را در چراغ آن بكشند، و دهانۀ آبى را كه از چشمه‌اش مى‌جوشد ببندند ،

وَ جَدَحُوا بَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ شِرْباً وَبِيئاً
آبشخور با صفايى را كه ميان من و آنان بود در آميختند، و شرنگ نفاق در آن ريختند .

فَإِنْ تَرْتَفِعْ عَنَّا وَ عَنْهُمْ مِحَنُ اَلْبَلْوَى أَحْمِلْهُمْ مِنَ اَلْحَقِّ عَلَى مَحْضِهِ
اگر محنت آزمايش از ما و ايشان برداشته شود، آنان را به راهى برم كه سراسر حقّ‌ است

وَ إِنْ تَكُنِ اَلْأُخْرَى فَلاٰ تَذْهَبْ نَفْسُكَ عَلَيْهِمْ حَسَرٰاتٍ إِنَّ اَللّٰهَ عَلِيمٌ بِمٰا يَصْنَعُونَ
و اگر كار رنگ ديگرى پذيرد: «پس جان خود را به دريغ بر سر آنان منه، كه خدا بدانچه مى‌كنند داناست.»

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir