و من كلام له عليه‌السلام في معنى الحكمين
177 و از سخنان آن حضرت است در بارۀ حكمين

فَأَجْمَعَ رَأْيُ مَلَئِكُمْ عَلَى أَنِ اِخْتَارُوا رَجُلَيْنِ فَأَخَذْنَا عَلَيْهِمَا أَنْ يُجَعْجِعَا عِنْدَ اَلْقُرْآنِ وَ لاَ يُجَاوِزَاهُ
راى سران شما يكى شد كه دو مرد را به داورى پذيرند و از آن دو پيمان گرفتيم كه قرآن را لازم گيرند، و فراتر از حكم آن نگزينند

وَ تَكُونَ أَلْسِنَتُهُمَا مَعَهُ وَ قُلُوبُهُمَا تَبَعَهُ
زبان ايشان با قرآن باشد، و دلشان پيرو حكم آن

فَتَاهَا عَنْهُ وَ تَرَكَا اَلْحَقَّ وَ هُمَا يُبْصِرَانِهِ وَ كَانَ اَلْجَوْرُ هَوَاهُمَا وَ اَلاِعْوِجَاجُ رَأْيَهُمَا
امّا آن دو از حكم قرآن سر پيچيدند، و حقّ‌ را واگزاردند، حالى كه آن را مى‌ديدند. هواى آنان بيرون شدن از راه راست بود، و خوى ايشان كجروى و مخالفت با آنچه رضاى خداست .

وَ قَدْ سَبَقَ اِسْتِثْنَاؤُنَا عَلَيْهِمَا فِي اَلْحُكْمِ بِالْعَدْلِ وَ اَلْعَمَلِ بِالْحَقِّ سُوءَ رَأْيِهِمَا وَ جَوْرَ حُكْمِهِمَا
شرط‍‌ ما با آنان اين بود كه حكمشان به عدالت باشد و كارشان به حقيقت، و اين پيش از آن بود كه آن دو تن رايى چنان نادرست زنند و حكمى چنان ستمكارانه كنند

وَ اَلثِّقَةُ فِي أَيْدِينَا لِأَنْفُسِنَا حِينَ خَالَفَا سَبِيلَ اَلْحَقِّ وَ أَتَيَا بِمَا لاَ يُعْرَفُ مِنْ مَعْكُوسِ اَلْحُكْمِ
ما به كار خويش ايمان داريم، و كنون كه آن دو از راه حقّ‌ برون رفتند و حكمى بر خلاف آنچه بايد دادند به داورى آنان وقعى نمى‌گذاريم .

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir