هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که به زیبایی‌های معشوق، دردهای عشق، وصف طبیعت و اشاره‌هایی به مفاهیم عرفانی مانند توحید و ایثار می‌پردازد. شاعر از عشق به عنوان نیرویی غالب یاد می‌کند که بر عقل و منطق چیره می‌شود و از معشوق به عنوان موجودی نازپرورده و جذاب یاد می‌کند. همچنین، اشاراتی به داستان‌های عاشقانه مانند لیلی و مجنون و محمود و ایاز دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات ادبی و تاریخی نیاز به دانش پیشینه‌ای دارد که معمولاً در سنین بالاتر کسب می‌شود.

شمارهٔ ۵۷۷

ای به بالات راست کسوت ناز
دو جهان بر درت بعجز و نیاز

کوته است از حصار قلعه عشق
دست فتنه اگر چه گشت دراز

دل مسکین طپان از آن خم زلف
چون کبوتر که شد بچنگل باز

هر که افتاد در کمند بتان
نگذارند تا که آید باز

دوخته بازویش زدیدن غیر
هر کرا چشم شد بری تو باز

در سرائی که میهمان شد عشق
لوث عقلش زشش جهت پرداز

پرتو شمع خواست پروانه
گو بسوز از جفای یار و بساز

چشم بودم بر آن کمان ابرو
غافل از چشمکان تیرانداز

پرنیان است خار راه حجاز
ذلت اندر طریق عشق اعزاز

ببرد عشقت ای نگار خجند
ببرد شوقت ای بت طناز

شوق لیلی زخاطر مجنون
ذوق محمود را زروی ایاز

گل چو از چهره پرده بردارد
بلبل مست برکشد آواز

ای شهنشاه کشور توحید
ای علی ای امین پرده راز

همچو مرغی که اوفتد بقفس
مانده آشفته تو در شیراز

باز کن بال او زدست کرم
تا کند در هوای تو پرواز
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۷۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۷۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.