هوش مصنوعی: این متن شعری عاشقانه و عارفانه است که در آن شاعر از عشق و شوق خود به معشوق سخن می‌گوید. او از درد عشق، بی‌قراری و بی‌تابی خود می‌نالد و همچنین به مقایسه‌ای بین عشق و زهد، کفر و اسلام می‌پردازد. شاعر از بی‌اعتنایی به دنیا و تعلقات آن در برابر عشق حقیقی سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات فلسفی و عرفانی موجود در شعر نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۶۱۷

روزگاریست که کاری عجبم آمده پیش
من دوان از پی دل زپی دلبر خویش

شوق آن سیب زنخدان بگلو گشته گره
همچو طفلی که خورد لقمه ای از حوصله بیش

عاشقان راست بکف گنج زر از بهر نثار
من بیمایه زخجلت فکنم سر در پیش

یاد زلفت بضمیر است چه حاجت به عبیر
در ره باد بر آتش بنهم من دل ریش

من و خاموش نشستن بشب وصل عجب
نبود خاموش اگر گنج بیابد درویش

زاهد و کسوت میخواره نگنجد با هم
عشق با خرقه سالوس نچسبد بسریش

کفر زلفت نه همین رونق اسلام شکست
کافران نیز گذشته زسر ملت خویش

ای شبان چیست تو را چاره پی حفظ گله
زاهد گرگ صفت پوشد اگر خرقه میش

من و در عشق تو اندیشه زشنعت حاشا
عاشقان بیم ندارند زبیگانه و خویش

دل من زخمی زلف تو و میرد ناچار
گر کسی را بزند عقرب جراره به نیش

در علاج دل آشفته مبر رنج طبیب
درد عشقست برو چاره دیگر اندیش
وزن: مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن (رجز مثمن مطوی مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۱۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.