دلی که عشق بود در طبیعتش مجبول
کجا عدول نماید بحکمت معقول

گرم چو شمع بسوزی من آن نخواهم بود
که با حضور تو خاطر کنم بخود مشغول

گهی بمردم و گه زنده گشتمی ورنه
خبر نبود مرا هیچ از خروج و دخول

خبر نداش زاسرار یار ما جبریل
میان عاشق و معشوق عشق بود رسول

زخونبها نزند دم بحشر کشته عشق
که رمزهاست نهان پیش قاتل و مقتول

مسلم است دو عالم بعشق و بس زازل
که تا ابد نشود از زسلطنت معزول

حدیث دلبر خود با دگر بتان چکنم
اگر تمیز نداری زفاصل و مفضول

میانه علی و دیگران همین فرق است
که تیغ چوبی و سیف مهند مسلول

حدیث زلف تو می گفت دوش آشفته
ندا رسید که بس کن که الحدیث یطول

«آشفتهٔ شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir