هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به توصیف عشق و دلدادگی خود پرداخته و از زیبایی‌های باغ بهشت و شراب سخن می‌گوید. او از دل‌آزردگی و رنج‌های عشق نیز یاد می‌کند و به ستایش حیدر (علی) می‌پردازد. شاعر خود را رند و میخواره می‌خواند اما تأکید می‌کند که تنها آئین او مدح حیدر است.
رده سنی: 16+ متن شامل مضامین عرفانی و عاشقانه است و از شراب و مستی نیز سخن می‌گوید که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال نامناسب باشد. همچنین، برخی از مفاهیم عمیق عرفانی ممکن است برای کودکان و نوجوانان قابل درک نباشد.

شمارهٔ ۸۳۶

بوستان باغ بهشتست و عیان می بینم
نیستم آدم اگر بیتو در او بنشینم

هیچ دانی زچه از کف ننهم جام شراب
زآنکه عکس رخ دلدار در آن می بینم

بگذر از سرخی رنگ که چو لاله در باغ
داغ دار است دل و چهره زخون رنگینم

شست و شوئی کنم از آب در میخانه
تا شوم پاک مگر پاکدلی بگزینم

دامن از گرد تعلق بفشانم چون سرو
شوم آزاده و دامن زجهان برچینم

بر تو تنگ است جهان لیک بدل جلوه گری
تا چه وسعت بود آیا بدل مسکینم

بسکه آشفته حدیث از خم زلف تو نوشت
نافه ریزد چو غزال از قلم مشکینم

ید و بیضا کند از مدح یدالله چو کلیم
معجز آمیز بود خامه سحر آگینم

شکوه از مدعیان جز بر داور نبرم
تا کشد تیغ دو سر را و بخواهد کینم

گفته بودم بتفاخر سگ کوی علیم
فخر اینست اگر چند که کمتر زینم

رند و میخواره و قلاشم و آشفته شهر
لیک جز مدحت حیدر نبود آئینم
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۸۳۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۸۳۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.