ما زسودای گل و از بوستان آسوده ایم
نوبهاری جسته ایم و از خزان آسوده ایم

اصل جانان هست گو یکسر جهان فانی بود
یکجهان جان برده ایم و از جهان آسوده ایم

گر بهشت نسیه ای دارند وقتی زاهدان
ما بنقد از همت پیر مغان آسوده ایم

گر بلا پیوسته بارد زآسمان ما را چه غم
زآنکه اندر سایه دارالامان آسوده ایم

ما بخاک میکده جستیم آب زندگی
خضر را گو کز حیات جاودان آسوده ایم

مژده کامد آن پری کاندر میان مردمان
ما زطعن مردمان اندر جهان آسوده ایم

یوسفی در مصر دل جستم عزیز ایدوستان
از تمنای بشیر و کاروان آسوده ایم

ما متاع دین و دل دادیم بر تاراج عشق
از خطرهای ره وز رهزنان آسوده ایم

برده عشقت از دل پیر و جوان تاب و توان
خوش زتیر طعنه پیر و جوان آسوده ایم

آن زره موی کمان ابرو که اندر خیل ماست
ما زتیغ تیز وز تیر و کمان آسوده ایم

تا که آشفته امام عصر را شد مدح خوان
از بلای فتنه آخر زمان آسوده ایم

«آشفتهٔ شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir