هوش مصنوعی: این متن یک شعر ستایش‌آمیز است که به مدح و ستایش یک پادشاه عادل و قدرتمند به نام اتابک محمد می‌پردازد. شاعر از خداوند برای او اقبال و بخت نیک آرزو می‌کند و او را به عدالت و حمایت از دین و رعیت توصیف می‌کند. همچنین، شاعر به پادشاه پند می‌دهد که از زندگی و قدرت خود به خوبی استفاده کند تا نامش برای همیشه به نیکی باقی بماند.
رده سنی: 15+ این متن به دلیل استفاده از زبان و مفاهیم پیچیده‌تر ادبیات کلاسیک فارسی و همچنین مفاهیم فلسفی و اخلاقی مانند عدالت، قدرت و گذرایی دنیا، برای مخاطبان نوجوان و بزرگسال مناسب است. درک کامل این مفاهیم نیاز به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک دارد.

قصیدهٔ شمارهٔ ۹ - در ستایش اتابک محمد

بناز ای خداوند اقبال سرمد
به بخت همایون و تخت ممهد

مغیث زمان ناصر اهل ایمان
گزین احد یاور دین احمد

خداوند فرمان ملک سلیمان
شهنشاه عادل اتابک محمد

ز سعد ابوبکر تا سعد زنگی
پدر بر پدر نامور جد بر جد

سر بندگی بر زمینش نهاده
خداوندگاران دریا و سرحد

همه نامداران و گردن فرازان
به زنجیر سبق الایادی مقید

خردمند شاها رعیت پناها
که مخصوص بادی به تأیید سرمد

یکی پند پیرانه بشنو ز سعدی
که بختت جوان باد و جاهت مجدد

نبودست تا بوده دوران گیتی
به ابقای ابنای گیتی معود

مبد نمی‌ماند این ملک دنیا
نشاید بر او تکیه بر هیچ مسند

چنان صرف کن دولت و زندگانی
که نامت به نیکی بماند مخلد
وزن: فعولن فعولن فعولن فعولن (متقارب مثمن سالم)
قالب: قصیده
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:قصیدهٔ شمارهٔ ۸ - اندرز و نصیحت
گوهر بعدی:قصیدهٔ شمارهٔ ۱۰ - در نصیحت و ستایش
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.