نقشی ز خود به راهگذر بسته ایم ما
بر دوست راه ذوق نظر بسته ایم ما

با بنده خود این همه سختی نمی کنند
خود را به زور بر تو مگر بسته ایم ما؟

دل مشکن و دماغ و دل خو نگاه دار
کاین خود طلسم دود و شرر بسته ایم ما

بر روی حاسدان در دوزخ گشوده رشک
از بهر خویش جنت در بسته ایم ما

فرمان درد تا چه روایی گرفته است
صد جا چو نی به ناله کمر بسته ایم ما

سوز ترا روان همه در خویشتن گرفت
از داغ تهمتی به جگر بسته ایم ما

گویی وفا ندارد اثر هم به ما گرای
زین سادگی که دل به اثر بسته ایم ما

تا در وادع خویش چه خون در جگر کنیم
از کوی دوست رخت سفر بسته ایم ما

هر جاست ناله همت ما حق گزار اوست
حرزی به بال مرغ سحر بسته ایم ما

از خوان نطق غالب شیرین سخن بود
کاین مایه زله ها ز شکر بسته ایم ما