هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که در آن شاعر از مفاهیمی مانند عشق، جوانی، توبه، شراب (به عنوان نماد عشق الهی)، و مدح بزرگان سخن می‌گوید. همچنین اشاراتی به طبیعت و زیبایی‌های آن دارد. شاعر از تجربیات شخصی خود و رابطه‌اش با معشوق و دوست سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ متن شامل مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین استفاده از نمادهایی مانند شراب و اشارات به رابطه عاشقانه ممکن است نیاز به بلوغ فکری برای درک صحیح داشته باشد.

شمارهٔ ۵۵

منع ز صهبا چرا باده روان پرور است
خوف ز عصیان عبث خواجه شفاعتگر است

پرتو مهر و مه است نور به چشم اندرون
گر چه بود در قدح اصل می از کوثر است

عهد جوانی گذشت توبه نکردم هنوز
باده به پیران سری نیک به من در خور است

ای به من آویخته پاره ای از جا بگرد
تا نفتد بر زمین باده که در ساغر است

هند به هنگام دی خوش بود آب و هواش
ور نه بود گل ز گل محمل گل خوشتر است

ای که ز نظاره حسن بتان مانعی
چشم تو گر بسته اند رو که دو گوشم کر است

خسته یار خودم باغ و بهار خودم
هر مژه خونفشان شاخ گل احمر است

صبح رسید از هوا مرغ همایون هما
گفت که مکتوب تو در خور این شهپر است

گفتم اگر خوش کنی ور نکنی حرف من
بال تو از بهر دوست مروحه را در خور است

ور به سوی جاوره می روی البته رو
سایه به فرقش فگن آن که همایون فر است

نامه من سوی دوست خانجهان خان ببر
آن که ز پهلوی دوست نامی و نام آور است

خود ز کف نامه بر نامه ستاند به مهر
آن که مهان را مه است آن که سران را سر است

ابر بهارش مخوان بحر روانش مدان
محتشم الدوله را دست و دلی دیگر است

آن شه خوبان چرا ناز ز افسر کشد
خود کله از فرخی بر سر او افسر است

نامه که بی نام اوست طایر بی بال و پر
شعر که بی مدح اوست شاهد بی زیور است

مدح چنین شه نشان سهل شمارد همی
غالب وحشی نگر کش چه هوا در سر است
وزن: مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن (منسرح مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.