هوش مصنوعی: این متن شعری است که به بیان احساسات عمیق انسانی مانند غم، عشق، امید و ناامیدی می‌پردازد. شاعر از مفاهیمی مانند گذشت زمان، یادآوری خاطرات، رنج‌های عاطفی و بخشش سخن می‌گوید. همچنین، از استعاره‌های زیبایی مانند باد، دانه، نامه و مستی برای انتقال احساسات خود استفاده کرده است.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاطفی است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب است. همچنین، برخی از استعاره‌ها و مفاهیم ممکن است برای کودکان قابل فهم نباشد.

شمارهٔ ۱۸۵

غم چو به هم درافگند رو که مراد می دهد
دانه ذخیره می کند کاه به باد می دهد

آخر منزل نخست خوی تو راه می زند
اول منزل دگر بوی تو زاد می دهد

ای که به دیده نم ز تست وی که به سینه غم ز تست
نازش غم که هم ز تست خاطر شاد می دهد

شوخی دلگشا تنت برگ نبات می نهد
سختی بی وفا دلت رزق جماد می دهد

مست عطای خود کند ساقی ما نه مست می
داده ز یاد می برد بس که زیاد می دهد

دوست ز رفته بگذرد لیک غبار ما هنوز
در رهش از فزونسری مالش باد می دهد

آنچه به من نبشته ای نیست ز نامه بر نهان
شوخی نامه در کفش نامه گشاد می دهد

می دهیم به خلد جا رحم کجاست ای خدا
آب و هوای این فضا کوی که یاد می دهد؟

خو به جفا گرفته را تازه کند خراش دل
ور نه بهانه جوی من چیست که داد می دهد؟

توسن کلک غالبا مصرع فیضی ش عنانست
«صبح چو ترک مست من شیشه گشاد می دهد»
وزن: مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن (رجز مثمن مطوی مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۸۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.