خوش آمدش بنشست بر کوه ژرف
پس افگند از آن شهر سنگی شگرف

بسی رنج بردند زآن چارماه
سرکنگره ش برکشید او به ماه

رخامین یکی سنگ بر پای کرد
سر پیکر خویش را جای کرد

کف دست او باز کرده ز هم
بر او بر نبشته یکی بیش و کم

که این چهره ی کوش گردنکش است
که هنگام پیگار چون آتش است

ستاننده ی تاج شاهان به گرز
گشاینده ی خاور از فرّ و برز

برآن جا نوشت آنچه خود کرده بود
همان شهر کاو بر سر آورده بود

بپرداخت از او مرد و زن سی هزار
کشاورز و بازاری و پیشه کار

ز کشور بیاورد و در شهر کرد
به مایه ز هر چیزشان بهر کرد

خورش داد و گاو و خر و گوسفند
به بازاری و مردم کشتمند

نهادند کوشان بدان شهر نام
برآورده ی کوش جوینده کام

که چینی همی خواندش فرونه
به انبوه شهری ز بار و بنه

سر سال فرمودشان تا همه
شود پیش آن پیل مردم رمه

پرستش کنان پیش آن پیکرش
ستایش نمایند بر افسرش