بفرمود تا رفت نستوه پیش
بدو گفت کای مهتر خوب کیش

برو شش هزار از سپه برگزین
سواران و اسب افگنان گاه کین

نگه کن که کاری توان ساختن
که از چینیان کین توان آختن

کمر بست نستوه و لشکر براند
از ایشان یکی نیمه با خود نماند

دگر نیمه مر سرکشی را سپرد
بدو گفت کای نامبردار گرد

برو روی بنمای تا چینیان
بتازند و آرندت اندر میان

به رزم اندرون سستی آغاز کن
گریزِ بهنگام را ساز کن

طلایه چو بر پی بیامد دمان
چنان دان که بروی سرآمد زمان

ز من برگذر تا گشایم کمین
تو بر گرد شمشیر و برنه به کین

بگفت و کمین کرد جایی که شیر
برآن دشت گشتن نیارد دلیر

سپه شان به پیش طلایه رسید
چو آتش طلایه یکی بردمید

ز ترکان خروش آمد و دار و گیر
درخشیدن تیغ و باران تیر

سپاه فریدون چو زخم درشت
بدیدند، یکسر بدادند پشت

گریزان وزآن پس دلیران چین
چنین تا گذشتند نیز از کمین

سرافراز نستوه با آن سپاه
کمین برگشادند و بستند راه

سپاهِ گریزان ز پس کرد روی
بان دشت، خون اندر آمد به جوی

چو شیران آشفته بر کوفتند
گهی سینه و گاه سر کوفتند

شد از کُشته توده در آن یک زمان
تو گفتی شرنگ آمد از آسمان

دلیران ایران، چو تیره شبان
بیابند گرگان رمه ی بی شبان،

برآن دشمنان برگشادند دست
چو شیران زوش و چو پیلان مست

چو یک بهره کشتند از ایشان به تیغ
دگر بهره جستند راه گریغ

همی تاخت نستوه بر پی دوان
خوی و خون شد از باد پایان روان

چنین تا به لشکر گه چین رسید
ز خون رنگ گفتی به پروین رسید

فزون کشته بود از یلان سه هزار
همه دشت پر جوشن آبدار

سوی قارن آمد چنان تافته
به پیروزی و کام دل یافته

ببوسید یال و برش پهلوان
بیامد بجای نیایش نوان

همی گفت کای پاک نیکی شناس
بدین آرزو از تو دارم سپاس