وزآن پس بدو گفت قارن که شاه
ببخشود و بگذشت از تو گناه

نگر تا چه مایه نمودی گزند
بجای نیاگان شاه بلند

چو پاداش، آمرزش آمد پدید
ز فرمان او سر نباید کشید

از این پس چنین رو که فرمود شاه
تو آسان بمانی و خشنود شاه

چو بندی کمر پیش و فرمان کنی
چنانچون بفرمایدت آن کنی

تو را مایه ی شهریاری دهد
سرافرازی و کامگاری دهد

چو خشنود باشد ز تو شهریار
کند پیش تو بندگی روزگار

بدو گفت کوش: ای سرافراز مرد
چو شاه همایون مرا زنده کرد

نه من شیر سگ خوردم و گوشت گرگ
که گردن بپیچم ز شاه بزرگ

گر آن نیکویها ندانم نهان
سزاوار کشتن منم در جهان

وزآن پس به خوردن کشیدند دست
شب و روز با رامش و می به دست

سپهدار قارن در ایوان خویش
سرایی سزاوار مهمان خویش

بیاراست مانند باغ ارم
همه راست کرد اندر او بیش و کم

زنان شبستان او را همه
بدو بازبخشید شاه رمه

نگهداشت قارن همه کار او
خور و خواب و پوشش سزاوار او

بتان را ز پیشش بیاراستی
بدو دادی او را که او خواستی

بدان سان همی داشت او را بناز
به بگماز و خوبان بربط نواز

که یک روز ننشست بر دلش گرد
نه بر رویش آمد دم باد سرد