چو روز مصاف آمد و گاه جنگ
به او بازخورد آن دلاور نهنگ

بدانست کآن کوش گردنکش است
که در حمله ماننده ی آتش است

منوچهر را نیز بشناخت کوش
که زرّینه بودش همه ساز و کوش

برآویختند آن دو جنگی بهم
چو شیر ژیان و چو پیل دژم

گهی نیزه و گاه خنجر زدند
یکی بر سر و گاه بر بر زدند

ز شاهان رنجور بگسست دَم
وز اسبان جنگی بپالود نم

کشیدند از آن پس سوی گرز دست
ز زخم گران هر دو گشتند مست

برآورد گرز گران کوش گو
بزد بر سر و مغفر شاه نو

سلیحش گران بود و رنجور شد
چو کوش از برش اندکی دور شد

بغرّید چون تندر اندر بهار
بزد بر سرش گرزه ی گاوسار

از اسب اندر افتاد کوش سترگ
بجست از برش همچو پوینده گرگ

.........................................
.........................................

«ایرانشان»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir