به آب دیده کنم سبز، خط ریحان را
غبار کفر، لباس است حسن ایمان را

ز خط و زلف چه فرق است روی جانان را
ز هم جدا نتوان کرد کفر و ایمان را

صفات ذات جمالی به غیر، رخ منمای
که کافران نشناسند قدر قرآن را

زاشک، مردم چشم مرا زیانی نیست
چه غم ز حادثه این خانمان به دوشان را

فقیه طعنهٔ می می کند خدایا زود
به آب تلخ سپار این حکیم یونان را

کجا توان به نگاه تو آشنا گردید
نکرده رام، کسی آهوی گریزان را

رقیب را به خدا منع صحبت خود کن
به باغ خود مگذار این هزاردستان را

از آن گذشته ام تا نگه به غیر نیفتد
به گرد دیدهٔ خود خاربست مژگان را

نگاه دار به حق چهارده معصوم
ز شر حادثه مداح شاه کرمان را

ز کثرت غم دوران چه غم سعیدا را
کمند وحدت غم کرده رشتهٔ جان را