خوش به آسانی به آخر راه مشکل می برند
رهنوردانی که اول پی به منزل می برند

در محبت می شوند ایشان شهید بی سخن
دست و گردن بسته خود را پیش قاتل می برند

درد نوشان جز به پای خم نمی افتند هیچ
خویشتن را در پناه پیر کامل می برند

هر متاعی را که از شهر محبت می رسد
بیشتر در کشور ما جانب دل می برند

آن چنان لب تشنهٔ حرصند ابنای زمان
کز جواب خشک آب از روی سائل می برند

خودفروشانی که در قید زر و مالند و جاه
نام حق را بر زبان هر دم به باطل می برند

مزرع دنیا که سبز از آبرو گردیده است
آبرو آنان که می ریزند حاصل می برند

همت دونان عالم هیچ می دانی که چیست
می کشند از آب، رخت خویش و در گل می برند

واگذار از خود سعیدا زان که در هر مسلکی
هر که از خود بگذرد زودش به منزل می برند