بی حجابانه برآورده سر از دامن خاک
به هوای لب شکرشکنت پنجهٔ تاک

دست از حلقهٔ زلف تو چسان بردارم
بسته امید سر خویش تو را بر فتراک

عقل و فطرت دو اسیرند تو را در خدمت
کمترین بندهٔ فرمان تو باشد ادراک

ارض سجاده به میدان رضا افکنده
آسمان خانه به دوش است به راهت چالاک

همه سرگشته و حیران به تماشای رخت
هر چه هست از همه اشیا ز سمک تا به سماک

آشنا کس به کمال تو چسان می گردد
که تو دریای قدیمی و جهان چون خاشاک

یارب این غصه غریب است خدا را مپسند
شاد باشند رقیبان و سعیدا غمناک