هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی، بیانگر عشق و ستایش معشوق است. شاعر با استفاده از تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی، زیبایی و جذابیت معشوق را توصیف می‌کند و از تأثیر عمیق او بر جهان و اطرافیان سخن می‌گوید. همچنین، شاعر به فانی بودن دنیا و ناپایداری زمان اشاره می‌کند و از عشق به عنوان نیرویی قدرتمند و جاودانه یاد می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.

غزل شمارهٔ ۳۰

اینت گم گشته دهانی که توراست
وینت نابوده میانی که توراست

از دو چشم تو جهان پرشور است
اینت شوریده جهانی که توراست

جادوان را به سخن خشک کنی
خه زهی چرب‌زبانی که توراست

آخر این ناز تو هم در گذرد
چند مانده است زمانی که توراست

گفتی از من شکری باید خواست
اینت آشفته دهانی که توراست

چون بهای شکرت صد جان است
چه کنم نیمهٔ جانی که توراست

مده ای ماه کسی را شکری
که شکر هست زبانی که توراست

خط معزولی حسن تو دمید
سست ازآن گشت عنانی که توراست

قیر شد گرد رخت غالیه گون
خطت از غالیه دانی که توراست

چون خط او بدمد ای عطار
کم شود آه و فغانی که توراست
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مسدس مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.