بت شکر سخن پسته دهان می گذرد
مه خورشید رخ موی میان می گذرد

خلق شیراز! بدانید و نظر باز کنید
کآفت مرد و زن و پیر و جوان می گذرد

تا من از سینه ی مجروح سپر ساخته ام
از دلم ناوک مژگان فلان می گذرد

به ظریفی و حریفی و لطیفی و خوشی
یار من از همه خوبان جهان می گذرد

تا تو با روز رخ و زلف چو شب می گذری
خود شب و روز ندانم به چه سان می گذرد

تو چه دانی که ز عشق رخ همچون روزت
شب تاریک چه بر خسته دلان می گذرد

تا بر آن آب حیات دهنت تشنه شدم
عمر در عشق تو چون آب روان می گذرد

هر که او پای نهد بر سر کوی تو شبی
چون من سوخته دل از سر جان می گذرد

حیدر عاشق و سودازده از بیم رقیب
هر شبی بر سر کوی تو نهان می گذرد