دوش یارم زد چو بر زلف پریشان شانه را
مو به مو بگذاشت زیر بار دل ها شانه را

نیست عاقل را خبر از عالم دیوانگی
گر ز نادانی ملامت می کند، دیوانه را

در عزای عاشق خود شمع سوزد تا به حشر
خوب معشوق وفاداری بود، پروانه را

جز دل سوراخ سوراخش نبود از دست شیخ
دانه دانه چون شمردم سبحه ی صد دانه را

این بنای داد یارب چیست کز بیداد آن
دادها باشد به گردون محرم و بیگانه را

از در و دیوار این عدلیه بارد ظلم و جور
محو باید کرد یک سر این عدالت خانه را