فغان زاغ درین باغ با هزار یکی است
گلیش کاین دو یکی نیست از هزار یکی است

یکی است جور و جفا گر چه پیش غیر دو تاست
دو تاست عشق و هوس گرچه پیش تاریکی است

همان بود به دل عندلیب خار ملال
به باغ اگر همه گل صد هزار و خار یکی است

بقصد صید دلم هر کس افگند تیری
چه شد که این همه صیاد را شکار یکی است

ز لطف او نشود هر دل خراب آباد
چرا که شهر بسی هست و شهر یار یکی است

به اکتساب هنر کوش و ترک جهل (سحاب)
اگر چه هر دو بر اهل روزگار یکی است

«سحاب اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir