مه رخم، سرو قامت افتاده ست
راستی را، قیامت افتاده ست

جای شکرانه هست کز رخ او
حسن بر مه، غرامت افتاده ست

لشکر صبر را ز تیر مژه
صف شکستن علامت افتاده ست

مرغ او نیست مرد عافیتی
کش نظر بر سلامت افتاده ست

لذت روز وصلش آن کس راست
که شبی با ملامت افتاده ست