همچو بالای تو سروی بچمن می نرسد
در خور لعل تو دُری ز عدن می نرسد

چکنم قصه هجران بکه گویم که مرا
یک زبان است و ز افغان بدهن می نرسد

هر زمان زلف تو دارد بسر ما سیهی
سپهی کش ز شکن هیچ شکن می نرسد

با نصابم ز خیال تو که چشمش مرساد
گر نصیبی ز وصال تو به من می نرسد

هر زمان طنز کنی کان دل بیمار تو کو
راست خواهی، دل آنجاست که تن می نرسد

گشتگان تو چنان ز آتش دل میسوزند
کز هزاران تن یک تن بکفن می نرسد

بر سیمین تو اندوه کشان دارد لیک
کین از آن قوم در اندوه بمن می نرسد

خون من میخور و میگو که اثیر آن من است
باری آن گفتِ زبانی، بدهن می نرسد