پسته خندان تو شکر فشاند
سنبل پرتاب تو عنبر فشاند

ناز تو چون باز نوشت آستین
دامن کبر از دو جهان بر فشاند

در قدم عشوه ی تو، بس که دوش
عشق ز رخساره ی من زر فشاند

وز قبل تیره گی چشم من
لعل تو یا رب، که چه گوهر فشاند

از رخ و زلف تو خیالی برست
دست شرف بر شب و اختر فشاند

شعله من دامن کردون بسوخت
لطف تو چون آستی اندر فشاند

بود اثیر آندم و یک جان خشک
بر سر این یکدو غزل برفشاند