دوش در عیش و عشرتی بودم
کز طرب تا بروز نغنودم

یا ربود و شراب و شمعی و من
زحمت اندر میانه، من بودم

با وصالش غمی فرو گفتم
وز جمالش دمی، بر آسودم

گاه کام نشاط خوش کردم
گاه جام طرب به پیمودم

گره هجر و بند گیسوی یار
هر دو با هم بلطف بگشودم

دست با چرخ در کمر گردم
پای بر ماه و مشتری سودم

خواجه گیها، زمانه در سر داشت
لیک من، بندگیش فرمودم

چار بوسم زیار را تب بود
پنج دیگر ز راه بربودم

ده به بخشید بعد از آنم لیک
بستدم بر لبش، به بخشودم

با چنین عیش ظلم باشد اگر
گویم از بخت خود نه خشنودم