۲۰۲ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۳۳

ساقی من از خمار شبانه مشوشم
وقت است اگر بباده باقی کنی خوشم

آن آب هم طویله آتش بمن رسان
باشم که یکزمان زنی آبی بر آتشم

الا بدست باده دوشین دواش نیست
زهری که من ز دست جفای تو میچشم
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.