هوش مصنوعی:
شاعر از زیبایی‌های طبیعت در فصل بهار سخن می‌گوید و از مخاطب می‌خواهد که از این فرصت برای شادی و عیش استفاده کند. او به نوشیدن می و معشوق اشاره می‌کند و توصیه می‌کند که از نگرانی‌ها دوری کرده و از لحظات لذت ببرد. در پایان، شاعر به گذرا بودن عمر اشاره می‌کند و از مخاطب می‌خواهد که پیش از پایان عمر، از زندگی لذت ببرد.
رده سنی:
16+
متن شامل مفاهیمی مانند می‌نوشی و معشوق است که برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است نیاز به توضیح داشته باشد. همچنین، درک عمیق‌تر از مفاهیم فلسفی مانند گذر عمر و لذت‌جویی معمولاً برای سنین بالاتر مناسب‌تر است.
شمارهٔ ۱۷۵
چون گشت رخ چمن دل آرای
وقت است به عیش کن دلا، رای
بفزود جمال باغ، در ده
آن انده کاه شادی افزای
آراسته شد ز گل در و دشت
برخیز و صبوح را بیارای
آرایش جان می است و معشوق
یکساعت از این دو، برمیاسای
خط هوس از میانه بردار
گوی طرب از وجود بربای
پیش از تو ببین چه آس کشتند
در دور سپهر عمر فرسای
وقت است به عیش کن دلا، رای
بفزود جمال باغ، در ده
آن انده کاه شادی افزای
آراسته شد ز گل در و دشت
برخیز و صبوح را بیارای
آرایش جان می است و معشوق
یکساعت از این دو، برمیاسای
خط هوس از میانه بردار
گوی طرب از وجود بربای
پیش از تو ببین چه آس کشتند
در دور سپهر عمر فرسای
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
