ای که گل جامه ز رنگ رخ تو چاک زده است
جان به بوی تو نواهای طربناک زده است

نرگس از جزع تو مخمور چرا گشت که گل
جام یاقوت من از لعل تو در خاک زده است

ای برانگیخته از آینه ی دریا گرد
خاک یکران تو در دیده ی افلاک زده است

گر چه بر اسب جفا نیک سواری تو متاز
که دلم چنگ در آن گوشه ی فتراک زده است

خون مشکین شده از ناوک چشم تو دلم
این چه زخم است که آن غمزه ی چالاک زده است

گر به وصل تو امید است مرا طعنه مزن
که مرا خود غم هجران تو خاشاک زده است