مجمر مهر سوخت چون عودم
چنبر ماه تافت چون رسنم

هم ز محنت چو کوه شد جانم
هم ز کاهش چو کاه گشت تنم

توشه نی که آن دهد قوتم
گوشه نی که آن بود سکنم

هرچه آورد روز شد روزیم
هر کجا شب رسید شد وطنم

آشنا کردن است رفتارم
کوه بر کندنست دم زدنم

دم زند در میان ره صد جای
تا ز خاطر به لب رسد سخنم

فتنه روزگار من این است
که در این روزگار پر فتنم