نمود در دلم از آتش درون شرری
نهال عاشقیم داد عاقبت ثمری

عذاب می کشم از نالهای دل آن به
رهم ز درد سر آن را دهم بسیمری

فکند بر سر من سایه موی ژولیده
گشاد طایر سودای عشق بال و پری

بتی بجان من آتش زد و نکرد وفا
گلی نمود چو گلبن ولی نداد بری

خدنگ آه بلاکش ز سنگ می گذرد
چرا ز ناله زارم نمی کنی حذری

ز چاک سینه ازین رهگذر شوم خوش حال
که سوی دل غم عشق تو یافت رهگذری

مرا ز شوق نگاه تو گشت حال خراب
چرا بحال خرابم نمی کنی نظری

ز باغ عشق فضولی گل مراد نچید
نکرد ناله او در دل بتان اثری