هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه‌ای است که در آن شاعر از عشق و دلدادگی به معشوق خود سخن می‌گوید. او از درد فراق، زیبایی معشوق، و آرزوی وصال می‌سراید و احساسات عمیق خود را با تصاویر شاعرانه بیان می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عاشقانه عمیق و احساساتی است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و اصطلاحات ادبی ممکن است برای سنین پایین دشوار باشد.

شمارهٔ ۱۳۴

نیستم یک دم ز عشقت ای صنم پروای خود
رحمتی کن رحمتی بر عاشق شیدای خود

سایه طوبی ز قدت بر سر اندازم شبی
تا که برخوردار باشی از قد و بالای خود

روز و شب پیش خیالت هستم از جان در سجود
عاشق حق کی پرستد جز بت زیبای خود

خانه دل جاودان جای تو کردم، حاکمی
گر کنی معمور، اگر ویرانه سازی جای خود

هر زمان آشفته تر می بینم از زلفت بسی
بی رخت حال دل بیمار پرسودای خود

ای به رقص آورده اجزای وجودم ذره وار
در هوای آفتاب حسن بی همتای خود

هر نفس می بینم از درد فراقت سوخته
همچو شمع ای سرو سیم اندام سر تا پای خود

در غم لعل لب و دردانه دندان تو
لعل و درها دارم از مژگان خون پالای خود

چون مه تابان برافروز از رخ، ایوانم شبی
تا بگویم با دو زلفت یک به یک غمهای خود

وصل رویت را دو عالم کرده ام قیمت ولی
جوهری داند بهای گوهر یکتای خود

آنچه بر جان نسیمی از فراقت می رود
با دل کوه ار بگویی برکند از جای خود
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.