ای یاد تو مرهم دل ریش
افتاده ای از چه رو به تشویش

چون قول ببندگیت دادم
پیمان شکنی نباشدم کیش

هر لحظه ارادتم فزون است
هر دم اخلاص بیش از پیش

جان در قدمت نثار سازم
آشفته مدار خاطر خویش

آزرده مشو ز وعده دیر
از طول مفارقت میندیش

لذت ندهد وصال بی هجر
گل با خار است و نوش با نیش

در قهر هزار لطف مخفی است
گر عاشق صادقی میندیش

یا رب بدوشنبه باز بینم
سلطان اندر فضای درویش

ای «بدر» دمی ادب نگهدار
در پیش ادیب دم مزن بیش