نه طاقتی که بماند دل من از طلبش
نه جرئتی که شود تن روانه در عقبش

شبی به بستر من خفته بود و جان مرا
نبود جرئت یکبوسه از دو لعل لبش

چرا روی ز پی او دلا بدین جرئت
مگر تو غافلی از صلح و قهر بی سببش

نمود دعوی جرئت بعاشقی فرهاد
که عشق کوفت سرش را بسنگ و گردابش

مشو دلیر بشیرین زبانی خوبان
که هست خنده شیر از فزونی غضبش