در مشهد کویت آمده بود
سرمست دی از خمار باده

مادر زن خویش را گرفت او
چون توپ بیاری عراده

نیمی چو ز شب گذشت دیدم
کامد به سرای رو گشاده

این بنده ز جای جسته گفتم
ای قوم دیگر چه روی داده

گفتند قلی ز عشق لیلی
در مضج قیس رو نهاده

گفتم بزنید آقلی را
کاین پای غلط بجا نهاده

دستش شکنید و مغز کوبید
تا برگردد ازین اراده

یک چند تن از ملازمانم
دیدم که برویش اوفتاده

بیچاره بریز چوب ایشان
می خواند عدیله و شهاده

این نص حدیث و صدق محض است
باور منما ازین زیاده