هوش مصنوعی: این متن شعری است که در سوگ درگذشت امیر عبدالله، فردی دانش‌پژوه و کارآگاه از خاندان نبی و صفی، سروده شده است. شعر به توصیف فضایل و ویژگی‌های او، تأثیر مرگش بر طبیعت و افراد، و همچنین تقدیر از مقام او می‌پردازد. در پایان، تاریخ وفات او به صورت رمزی در یک مصرع شعر بیان شده است.
رده سنی: 16+ این متن به دلیل استفاده از زبان ادبی پیچیده، اشاره به مفاهیم تاریخی و مذهبی، و نیاز به درک عمیق‌تر از ادبیات کلاسیک فارسی، برای مخاطبان نوجوان و بزرگسال مناسب است. خوانندگان جوان‌تر ممکن است در درک برخی از اشارات و اصطلاحات تخصصی شعر با مشکل مواجه شوند.

شمارهٔ ۱۱۶ - تاریخ رحلت امیر سید عبدالله خان اتابکی شاعر معروف

دریغ کز اثر تندباد سخت سیاه
شکست گلبنی از گلشن شرف ناگاه

ز خاندان نبی هم زدودمان صفی
برفت مردی دانش پژوه و کارآگاه

جهان فضل و محامد سپهر هوش و ادب
ابوالمفاخر و المجد امیر عبدالله

امیر داشت تخلص که از کمال و هنر
همیشه بر درش استاده بود خبل و سپاه

بروز نیمه شعبان برات خلد و بقا
گرفت و در صف مینو قدم نهاده براه

ز ماتمش قد تیر دبیر شد چو کمان
نمود اطلس نیلی فلک پرند سیاه

ستاره گفت عفی الله عن جرائمه
سپهر گفت سقی الله تربه و ثراه

برای سال وفاتش امیری ازیم طبع
کشید مصرع نغزی مناسب و دلخواه

فقال ضم به آخر الفراق و قل
لقد فقدت امیرالکلام عبدالله
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.