در کشور ملاحت شاهی تو را تمام است
شمشاد و سرو و طوبی با قامتت غلام است

در هر کجا که بینم اوصاف خلق و خویت
با سومنات و مسجد «ما قال » زین کلام است

چون غنچه لب گشایم وصف تو را نمایم
غیر از حدیث رویت دیگر مرا حرام است!

حسن بتان عالم رو در زوال دارد
در اوج خوب روئی مهر تو را قیام است

چشم سیاه مستت بیگانه از نگه شد
هندوی خال لعلت ناآشنای رام است

ما پختگان عشقیم در مجمر غم تو
مگذار بوالهوس را از بس هنوز خام است

از قسمت نخستین عشقت به ما رسیده
آئینه با سکندر جم را حواله جام است

با عهد گلعذاران زنهار دل نبندید
از عندلیب گلشن با گوشم این پیام است!

در بارگاه وصلت جان تحفه برد طغرل
شمشیر خون چکانت از بس که بی نیام است