هر کرا چشم تو صهبا می کشد
دست از دنیا و عقبی می کشد

از غمت هر کس که افتد بر زمین
مد آهش بر ثریا می کشد

بهر دعوا عارضت خورشید را
دم به دم پیش مسیحا می کشد

کاتب قدرت ز زلفت یک قلم
نسخه های خط طغرا می کشد

محو حیرت گشته مخموری ات
نشئه ای از موج صهبا می کشد

هر که یاد طره او می کند
رشته ای ز اندیشه برپا می کشد

شوق باشد مسند اقبال ما
شعله از پستی به بالا می کشد

نیست کم از در دریای عدن
گوهری از دل که دانا می کشد

حبذا طغرل که بیدل گفته است
خانه حیرت تماشا می کشد