می روم از خویش هر ساعت ز دنبال نفس
محمل ما را بود ساز شکست دل جرس

می توان امروز بودن فرش پای آفتاب
شبروان راه را چون سایه نبود بیم کس

تا نباشی رهنورد وادی دشت عدم
کی رسی در جاده اقبال این بال فرس؟!

بی فنا حاصل نگردد دولت دیدار او
کس چسان سازد تمنای وصال او هوس؟!

پختگان را کی بود از صحبت دونان گذیر
شعله را بسیار باشد احتیاج خار و خس!

کارگاه باغ امکان را بود نیرنگ ها
زاغ در صحرا و بلبل گشته محبوس قفس

خانه دل را تو از زنگ کدورت صاف کن
می شود آئینه اینجا تیره از جوش نفس

هر که را باشد به قدر مشرب خود جاده ای
کی بود فیل دمان را تاب یک گشت فرس؟!

اشک در راه طلب باشد دلیل مدعا
کاغذ ابری بود آئین عشق بوالهوس

دل به دزدی می رود امشب به جعد زلف او
کی بود عیار را اندیشه چوب عسس؟!

طغرل از ضبط نفس فال سعادت می زنم
بر سر مرغ سخن بال هما باشد قفس