ناله همان به که ز دل سر کنم
گوش فلک را ز فغان کر کنم!

طفل دبستان جنونم کنون
نسخه دیوان غم از بر کنم

دهر شود صفحه نیستان قلم
تا غم عشاق به دفتر کنم!

دم به دم از شوق چو مینای می
سجده تعظیم به ساغر کنم

رشحه ابر کرمش این بود
جبهه خود را ز عرق تر کنم!

نیست دگر بدرقه ای جز امید
در ره این بادیه رهبر کنم

می رسدم رتبه اورنگ غم
خاک کف پای تو افسر کنم

بر ورق شرح پریشانی ام
زلف تو را رشته مستر کنم

به که به باغ از قد چون سرو تو
ترک تماشای صنوبر کنم

بر رخ نبض رگ گل همچو مهر
سایه مژگان تو نشتر کنم

کردی تو یک جلوه درین چشم باز
رقص ز شادی چو کبوتر کنم!

سایه صفت سوی تو ز افتادگی
پای ندارم قدم از سر کنم!

باد به شمشیر تو خونم حلال
گر سر مو حرمت این سر کنم!

از هنر صیرفی نطق خویش
حلقه به گوش سخن از زر کنم!

طغرل مخمور می بیدلم
باده ندارم که به ساغر کنم!