عارضت خورشید اوج دلبری
صورتت رشک بتان آذری

برهمن بیند اگر زلف تو را
کافرم گر نگذرد از کافری!

در شب زلفت دلم ره گم کند
صبح رخسارت نماید رهبری

افتد آشوبی به صحرای ختن
گر دهی بر باد زلف عنبری

لمعه روی تو را بیند اگر
مه نشیند در مقام اختری

از فلک آید به سودای رخت
بر زمین خورشید و ماه و مشتری!

قاف تا قاف جهان نام تو رفت
کس نآرد بر زبان نام پری

در چمن سرو ار ببیند قامتت
سر فرود آرد برای چاکری!

راه و رفتار و روش گم می کند
از خرام و ناز تو کبک دری

سفلگان طغرل به شعر آغشته اند
ننگ می آید مرا از شاعری!