شبنم که هوا ریخت به گل ها و سمنها
شد آبله عارض اطفال چمنها

گلهای چمن گر نه شهیدان فراقند
چون لاله چرا غرقه بخونند کفنها؟

در تاب اگر نیست ازان جعد دل آویز
در طره سنبل ز چه افتاده شکنها

در فصل چنین باده و یاری به کف آور
خوردن نتوان جام چو در میکده تنها

چون جانب آن بت نشتابم که زر ناب
در گردن جان بهر کسش گشته رسنها

در سر حقیقت به سخن راه نباشد
جایی نرسد ار چه بسی رفت سخنها

فانی بره فقر درا نکته مگر بیش
گر مرد رهی بیش میار این همه فنها