ای جور گرفته مذهب و کیش
این کبر فرو نه از سر خویش

جز خوب مگو از آن لب خوب
جز خوبی و لطف هیچ مندیش

تا دور شدی ز پیش چشمم
عشقت چه غم نهاده از پیش

هر ساعت صبر من بود کم
هر ساعت درد من بود بیش

از کیش و طریقتم چه پرسی
عشقست مرا طریقت و کیش

گفتم بزیم به کام با تو
هرگز نزید به کام درویش