تا از قضای دشت به گلشن فتاده ام
از چشم طایران نوازن فتاده ام

در نقش کارگاه جهانم نمود نیست
کز ضعف همچو رشته ز سوزن فتاده ام

گه سینه می خراشم و گه چهره می کنم
شوریده تر ز باد به خرمن فتاده ام

نی در حساب گوهرم آید نه در نظر
از کیسه کریم به برزن فتاده ام

مشتاق التفاتم و محتاج رحمتم
چون طفل شیرخوار به دامن فتاده ام

سعیم اسیر دوست درین ترکتاز کرد
طالع نگر که قسمت دشمن فتاده ام

زین بوم و مرغزار نیم گر ملونم
طاووس سدره ام ز نشیمن فتاده ام

باز شهم که تا کشد از مرحمت مرا
در دست این عجوز برهمن فتاده ام

طبل رحیل قافله سالار می زند
من در طلسم بی در و روزن فتاده ام

چون گل به رنگ و بوی هوا خرقه در گرو
دستار داغدار به گردن فتاده ام

ریحان دمد به عشق «نظیری » ز آتشم
در گلشن خلیل ز گلخن فتاده ام