چو لعبتان خیال اند آدمی و پری
به اختیار مشعبد کنند جلوه گری

درست اگر نگری سیمیا و نیرنگست
نشاط مجلس ناهید و فتنه قمری

ثبات عهد پدیدست چند خواهد داشت؟
گلی که در رحم غنچه کرد پرده دری

ز عمر خوش تر و شیرین تری ولی چه کنم
نبسته هیچ خردمند دل به رهگذری

درین سراچه مزاج زمانه گیرد عقل
خدا سرای مقیم است و کاروان سفری

دریغ از دی و نوروز دهر باید رفت
به گونه های خزانی و گریه جگری

به غیر هستی حق روی در فنا دارد
ز جزو و کل جهان هرچه را که برشمری

ظفر نبود به کوشیدن خرد ممکن
ضرورت از صف مستی شدیم و بی خبری

چو کودک ز دبستان نفور می ترسم
شب خمول ز بانگ مؤذن سحری

جهانیان به فروغم اگر نه محتاجند
چو آفتاب چه افتاده ام به دربدری؟

به اعتماد کواکب مکن «نظیری » کار
که ره نبرده به خود می کنند راهبری