ای من مه نو به روی تو دیده
واندر تو ماه نو بخندیده

تو نیز ز بیم خصم اندر من
از دور نگاه کرده دزدیده

بنموده فلک مه نو و خود را
در زیر سیاه ابر پوشیده

تو نیز مه چهارده بنمای
بردار ز روی زلف ژولیده

کی باشد کی که در تو آویزم
چون در زر و سیم مرد نادیده

تو روی مرا به ناخنان خسته
من دو لب تو به بوسه خاییده

ای تو چو پری و من ز عشق تو
خود را لقبی نهاده شوریده