آن پیر نه دل که جان ندارد
تا مهر بتی جوان ندارد

عیش گل و بلبلش همایون
آن باغ که باغبان ندارد

در دام تو مرغ دل ز شادی
اندیشه ی آشیان ندارد

ز ابرو فکنی سهام سفاک
بی چله کس این کمان ندارد

چشمت نخورد نظر که یکدل
از فتنه ی او امان ندارد

ما کشتی خود سبک نراندیم
یا بحر غمت کران ندارد

عشقت همه خورد خون عشاق
این گله مگر شبان ندارد

کس را نرسد به دامنت دست
تا جامه ی جان دران ندارد

مسکین چه کند اگر صفایی
گاهی ز غمت فغان ندارد